Het zit er op!

Vandaag is het 9 januari 2019. Dat betekent dat ik overmorgen weer naar huis vlieg naar het koude Nederland. Kerst is gevierd, het nieuwe jaar is begonnen en deze vier maanden zijn voorbij gevlogen. Ik heb de afgelopen weken ruim drie weken rondgereisd door het mooie Sri Lanka. Van het warme, zonnige en strandachtige zuiden vertrokken we richting het bergachtige, koude midden van het land met grote oppervlaktes aan theeplantages. De eerste stop was Ella. Ella is een klein dorpje in de bergen en het is hier erg toeristisch. Het was ook echt even wennen om de auto uit te stappen en tussen honderden andere toeristen te lopen. Er zijn veel leuke cafeetjes en restaurantjes in de hoofdstraat en er is veel te doen in Ella. Ella Rock, Little Adam’s peak, the Nine arch bridge en de Ravana watervallen hebben we allemaal bezocht. Little Adam’s peak viel reuze mee qua hike en bovenop deze berg kon je prachtig uitkijken over het diepe dal van Ella. Ella rock daarentegen vond ik wel zeer zwaar en de laatste meters waren dan ook echt zwoegen door het steile, bosachtige gebied. Dit uitzicht maakte echter alle moeite 100% waard, want deze berg was een stuk hoger dan Little Adam’s peak en gaf dan ook een nog breder en verder uitzicht over het prachtige landschap. Na Ella stond Nuware Eliya op de route. Hier was het temperatuurverschil met het zuiden erg goed te merken, zelfs zo veel dat ik erg spijt had dat ik m’n gebreide, wollen sokken niet mee had genomen. Hier hebben we het nationaal park Horton plains bezocht. Een prachtige wandeling door natuurgebied met 2 prachtige uitzichtpunten en de Bakers waterfalls. Erg bjoetiful! Ik kon ’s nachts niet slapen van de kou dus toen ik voor de derde keer wakker werd heb ik m’n trui en lange broek maar aangetrokken. Toen ging het gelukkig beter. Om Han en Stefan op te halen vertrokken we naar het westen, naar het vliegveld dichtbij Negombo. We hebben in Negombo overnacht, omdat de jongens ’s morgens vroeg aankwamen op het vliegveld. Ik stond al ruim een uur met smart op Han te wachten in de aankomsthal toen hij een berichtje stuurde dat hij vergeten was een briefje in te vullen en het dus nog wel even zou duren. De pannekoek ;P. Maar na nog een tijd kwam hij door de deuren gelopen en ben ik hem meteen om zijn hals gevlogen! :D:D:D Zoooo leuuk!! 😊 Toen Stefan even later ook was gearriveerd zijn we met z’n allen in de auto met Sameera wederom als prive chauff naar het noorden, Dambulla, gereden. In dit gebied lagen vele uitgestrekte velden rijstplantages en was de temperatuur zeer aangenaam met een klein spatje regen. We hebben een tempel op een berg bezocht, een spice garden bekenen en de Pidurangala rock beklommen, deze was vreselijk druk terwijl er maar éénrichtingsverkeer mogelijk was op sommige stukken. Dit resulteerde in flinke files op sommige plekken van de klim, maar ook voor dit uitzicht was het alle moeite waard. Op de top had je een prachtig uitzicht over het gebied en ook kon je mooi op de nabijgelegen rots Sigiriya kijken. Voor Han waren dit natuurlijk allemaal nieuwe indrukken van dit prachtige land, de mensen, de andere taal, de aparte maniertjes van communiceren die de mensen hier hebben, het landschap, de temperatuur, alle vogeltjes, reptielen en diertjes die hier rondlopen, allerlei soorten fruit etc. Ik vond het erg leuk om juf te zijn, want ik kon hem mooi van alles vertellen😉 Na Dambulla zijn we verder richting het noordoosten gegaan, naar Polonaruwa. Dit is een oude stad met veel geschiedenis en hier zijn nog vele zichtbare overblijfselen van. Met een gids hebben we een tour gedaan in onze auto. Inclusief alle bagage was de auto precies goed voor 5 personen, maar de gids moest ook mee dus het was erg gezellig op de achterbank. De gids vertelde verhalen bij verschillende oude gebouwen, monumenten en ruïnes. Een erg enthousiaste man en het was erg leuk om de verhalen te horen. Tussen de monumenten door zagen we ook nog een mega grote varaan en kleinere reptielachtige beesten, dus dat vond Han stiekem nog interessanter dan de tour zelf. Hierna ging de route weer verder naar beneden. Onderweg zijn Han en ik uitgestapt om met de bus richting Kandy te gaan, terwijl de andere jongens verder gingen naar het zuiden. Vanaf toen hebben we dus 10 dagen met z’n tweeën gereisd. De eerste bus ervaring voor Han, het scheelde dat het donker was zodat hij niet zo goed kon zien hoe belachelijk ook deze chauffeur reed, maar het was wel weer een luidruchtig, toeterend aangenaam ritje muhahaha. Met een tukkie naar ons verblijfadres gescheurd en hier konden we meteen aanschuiven bij het eten. Een uitgebreid buffet met rijst, curry, aardappeltjes, aubergine, kip, papadam en erwtjes stond op tafel, dus dat was smullen. De volgende dag wilden we een tour gaan doen naar het knuckles forest reserve, maar dit was erg duur, dus besloten we zelf zonder gids over de berg aan de achterkant van ons verblijf te gaan wandelen. Dit was in het begin wel even zoeken naar de goede weg, want we liepen volop in cobra gebied wat Hannepan wel een beetje spannend vond:P Ook was de grond bezaaid met allerlei dennenboom naalden dus het was erg glad op de steile hellingen. Gelukkig hebben we de hele dag overleefd op een paar krasjes na, supermooie uitzichten en dichtbij vliegende roofvogels gezien en heerlijk gewandeld. Aan het einde van de middag in het dorpje kwamen we het mooie meer tegen waar we vanmorgen uitzicht op hadden. Illegaal even snel over wat privé grond heen geslopen om aan de zijkant van het meer te komen en hier hebben we heeerlijk gezeten genieten van het prachtige plekje. Op kerstavond hebben we weer heerlijk gegeten en een gezellig avondje gehad. Ik kan wel alles zo uitgebreid gaan beschrijven, maar dan wordt deze blog veel te lang, dus ik ga er nu even in vogelvlucht doorheen. De verdere verhalen moeten we jullie dan maar live vertellen :P. Vanaf dit verblijf vertrokken we naar Kandy. Hier hebben we de botanische tuinen bezocht, het lokale marktje met souvenirtjes leeggeroofd en wederom heerlijk gegeten. Vanaf Kandy hebben we de trein gepakt naar Hatton. De eerste 1,5 uur stonden we heerlijk schouder aan schouder met iedereen, maar gelukkig konden we de laatste 1,5 uur zitten. Na een ruim een uur durende tuktuk rit waren we ’s avonds om een uur of 10 in ons hotel. Dit hotel zat dichtbij Adam’s peak en om 2 uur ’s nachts ging de wekker weer om deze te gaan beklimmen. Na alle horror verhalen van voornamelijk Dinand begonnen we een beetje angstig, maar vol goede moed aan deze zware klim. Het was erg druk met locals, omdat zij voor de pelgrimstocht omhoog gaan. Onderweg kwamen we dus vele oude vrouwtjes tegen die ook helemaal omhoog gingen, knap hoor! We hadden lekker veel voedsel in ons rugtasje en om en om liepen we voorop. Het ging eigenlijk hartstikke prima en na ruim 2 uur waren we al boven! Dat viel opzich best mee hihi. Boven was het erg druk en we moesten nog ruim 1,5 uur wachten op de zonsopgang in de kou. Gelukkig was het niet mistig, hadden we een mooi plekkie en konden we de zonsopgang prachtig zien. Het exacte moment van zonsopgang heb ik zelf niet heel goed meegekregen, want toen had mijn lichaam het toch even zwaar en gingen de lampjes uit. Gelukkig was ik na een pak koekjes, suiker en wat water meteen weer goed te pas en zijn we rustig aan de afdaling begonnen. Denk dat ik het toch wel wat zwaarder vond dan ik dacht dus. De afdaling was lang en we begonnen de kuitjes wel te voelen, maar het was een erg mooie ervaring om te doen! Op de terugweg kwamen we ook nog vele mannen en jongens tegen die met cementzakken van 50 kilo omhoog aan het sjouwen waren #respect. De volgende plek waar we heen gingen was Nuware Eliya. Ook het Horton Plains national park bezocht met Han. World’s end, mini World’s end, de Baker waterfalls gezien en deze prachtige wandeling gemaakt. Hierna kwamen we op het goede idee om de trein te pakken naar Ella. De treinrit van Kandy naar Ella staat bekend als één van de mooiste ter wereld, dus alle backpackers willen deze treinrit meemaken. Wij moesten in een trein stappen die vanaf Kandy kwam, dus er was letterlijk geen ruimte om je kont te keren in deze trein. Schouder aan schouder, bil aan bil en buik aan buik stonden we zo twee uur tot we uitgeput in Ella aankwamen. Gelukkig stonden we wel bij een open deur en hadden we voldoende frisse lucht. De volgende dag wilden we leuke dingen gaan bezoeken in Ella, maar deze plannen hebben we gewijzigd. Ik voelde m’n kuitjes nog steeds erg en Han was zo verbrand als een aangebrande kreeft, dus die kon zich geen één zonnestraaltje permitteren op z’n tere huidje. Hierom besloten om maar lekker te chillen in de leuke straat van Ella en ’s middags met de tuktuk naar onze volgende bestemming gereden, Udawalawa. We reden langs prachtige rijstvelden en theeplantages, kwamen waterbuffels, olifanten, pauwen en apen tegen en konden heerlijk met de wind door onze haren genieten van deze mooie rit. Bij één wilde olifant besloot Hannepan een foto te maken en dan wel een close up foto. Dus dappere Han ging midden op de weg staan, op ongeveer 4 meter afstand van deze olifant en maakte de foto. Meneer olifant vond dit wel erg dichtbij en begon al met z’n oren te flapperen en stappen voorwaarts te maken. Han maakte snel dat ie weg kwam en sprintte weer terug naar de tuktuk. Ik was dus even vergeten te vertellen dat olifanten best wel eens mensen aanvallen en je echt niet zo dichtbij moet gaan staan hahaha, gelukkig ging het allemaal goed. In Udawalawa hebben we het safaripark bezocht. Het was erg druk maar we hebben veel olifanten, buffels, pauwen, vogels, 2 krokodillen, een leguaan, aapjes, een hert, adelaars en reptielachtige beestjes gezien. Supermooi dus! Op oudjaarsdag heb ik Han Hellabeem laten zien. Erg mooi om te kunnen laten zien waar ik al die tijd ben geweest en ook heeft hij kennis gemaakt met Jan en Helene 😊 Oud en nieuw hebben we in Mirissa aan het strand gevierd. Er was veel vuurwerk op het strand en we hadden zicht op de hele baai, dus dat was een erg mooi plaatje. 1 Januari 2019, time flies, gingen we naar Galle en Hikkaduwa. Heerlijk met een tuktuk door het stadje gereden en van alles gezien: de oude haven, de oude vuurturen, het fort, een theewinkeltje, een stof-maak-winkeltje van cocons, een schildpaddenopvang, een museum, een juwelier, souvenirwinkeltjes etc. erg leuk! In Hikkaduwa lekker aan het strand gelegen en ’s avonds heerlijk aan het strand gegeten. De volgende dag gereisd naar Negombo, getuige geweest van een gekke busman die zomaar een andere gekke vent uit de bus smeet en naar mijn slaapplek gegaan. Hier mochten we twee fietsen lenen van de vriendelijke man en hebben we heerlijk door het dorpje gecrosst naar de supermarkt. ’s Avonds nog lekker uiteten geweest voor 500 roepies met z’n tweeën (2,50 euro) en toen was het alweer tijd om afscheid te nemen van Han. Ik haat afscheid nemen echt, maar gelukkig hoef ik nog maar ruim een week te wachten tot ik hem weer zie! Het was super gezellig dat hij er was en ik ben heel blij dat hij nu heeft gezien waar ik m’n tijd heb doorgebracht en dat hij ook wat van de cultuur heeft kunnen proeven😊 De laatste dagen heb ik vooral afgeteld en nog even genoten van het mooie weer en het mooie strand. Ik besef me dat er bijna 4 maanden voorbij zijn en dat deze tijd is gevlogen. Drie dagen voor vertrek kwamen de jongens weer en hier heb ik gelukkig nog goed afscheid van kunnen nemen. Tijdens de afscheidsparty zongen 4 jongens een liedje en 2 jongens hielden een speech over wat ze hebben geleerd de afgelopen tijd. Lahiru vertelde dat hij door het lopen in het zwembad begon te denken aan ‘echt’ lopen op het land en dit heeft hij dus ook waargemaakt. Super mooi om te horen! Van Jan en Helene heb ik een supermooie olifant gekregen, genaamd Hella. Deze krijgt natuurlijk een mooi plekje thuis. En dan het afscheid.. vrijdag 11 januari. De dag waar ik wel naar uitkeek eigenlijk, maar toch met een dubbel gevoel. Na de lunch stonden alle jongens voor de fysioruimte om de auto uit te gaan zwaaien. Ik had het er echt wel even pittig mee, want wat ga ik al deze mooie jongens missen. Ook Jan en Helene vonden het vreselijk om afscheid te nemen, maarja het moet toch. Ik kijk met een super voldaan gevoel terug op de afgelopen tijd. Ik ben blij dat ik uit m’n comfortzone ben gestapt en dit avontuur ben aangegaan, want ik had het voor geen goud willen missen. Hellabeem heeft voor altijd een plekje in m’n hart en ik zal deze tijd nooit vergeten!

Op dit moment zit ik op het vliegveld in Dubai. Nog 2,5 uur wachten voor het vliegtuig richting Amsterdam en dan kom ik morgenvroeg om 6:20 aan. Hier kijk ik natuurlijk ook erg naar uit, want dan ga ik pappie en mammie en later iedereen weer in de armen springen😊 Iedereen erg bedankt voor het lezen en de leuke reacties en tot snel in Nederland!

Groetjesss Dani