Daar gaan we!

Eindelijk is de datum daar, 12 september 2018, de dag van mijn vertrek voor mijn minor Sport, Therapy for Empowerment voor 4 maanden naar het verre Sri Lanka. Han en Annelien brengen mij samen in Yarieboy naar Schiphol. Daar aangekomen eerst even een lekker koffietje gedronken bij de Starbucks met z’n drieën. Dan is het toch echt tijd om naar de vertrekhal te gaan en Jasper te meeten. Hij staat er al met zijn familie en vriendin en we besluiten om maar meteen door de douane heen te gaan. Het afscheid nemen van Han en Annelien ging verrassend goed zonder een waterval aan tranen, maar met heel veel lieve knuffels. Na ongeveer 13 knuffels van elk was het dan echt tijd om de ruimbagage in te gaan leveren. Dit ging best soepel en na nog heel wat omkijken was iedereen uit het zicht. Nu kan het avontuur echt beginnen. De vlucht vertrok vanaf schiphol naar London en vanaf Londen naar Colombo. Op Londen kwamen Jasper en ik twee meiden tegen die toevallig ook precies nu vlogen voor hun minor en we hebben samen met hen lekker in een Italiaans restaurant gegeten. Helaas waren we iets te rustig aan het eten en hebben deze meiden hun vlucht naar Johannesburg gemist. Super balen voor hen en daarom wel een beetje met een dubbel gevoel super op tijd de gate opgezocht en braaf op tijd in het vliegtuig gaan zitten. Een vlucht van 10 uur en 3 kwartier voor de boeg met een privé televisie en 2x een buffet moest zeker wel gaan lukken. ’s Avonds om 23:00 uitgebreid avondeten en de volgende ochtend om 6:00 uitgebreid ontbijt was dan ook best pittig om weg te krijgen, maar het is aardig goed gelukt😉. Eenmaal geland in Colombo konden alle nieuwe indrukken beginnen. De douane was streng, maar gelukkig was het visum 2 dagen geleden toch nog op tijd en konden we soepel doorlopen. We werden opgehaald door de fysiotherapeut Sameere en hij bracht ons in de auto naar Hellabeem. Deze rit duurde ongeveer 2,5 uur en hierin was al heel veel te zien. In Colombo scheurden de tuktuks je van links en rechts voorbij en werd er overal getoeterd als iemand je in wilde halen. En als hierbij de andere weghelft even gebruikt moet worden is dat geen probleem, dus de eerste paar kilometers heb ik m’n hart wel even vastgehouden. Gelukkig had Sameere de remmen goed gesmeerd en had hij alles volledig onder controle dus dat ging helemaal goed. Tijdens de autorit kwamen we langs rijstvelden en theeplantages, zagen we grote badman’s (vleermuizen) vliegen en stonden er kokosnootbomen en kaneelbomen. Al super veel mooie indrukken dus. Eenmaal aangekomen op Hellabeem hebben we Helene en Jan ontmoet. Zij wonen in een prachtig huis boven op de berg op het terrein van Hellabeem. Daar lekker een glaasje appelsap gedronken en kennis gemaakt. Hellabeem staat midden in de jungle, dus er slingeren overal aapjes in de bomen, er zijn superveel gekko’s en er staan weer overal kokosbomen. Ook lopen er pauwen rond, 6 honden van Helene en Jan, kleine eekhoorntjes en allerlei vogeltjes. De omgeving is hier dus echt super prachtig. Nadat we onze kamers in gericht hadden zijn we kennis gaan maken met de jongens. Het voelde eerst wel een beetje onwennig, maar de meeste jongens waren heel enthousiast, dus het was super leuk om iedereen de hand te geven. De kok vroeg meteen of we noedelssoep wilden eten en dat werd dan ook heel snel klaargemaakt in de keuken. Terwijl de jongens nog niet in de eetzaal waren en wij rustig ons soepje zaten te eten kronkelde er ineens een mega slang langs de muur in de eetzaal. Ik schrok me dood, maar er kwamen net 2 jongens aan rollen die heel kampjes het beest even gingen bekijken. Later kwam iedereen in de eetzaal en niemand maakte zich er druk om. Even later zou die vanzelf wel weer naar buiten gaan. Ondertussen werden we geïntroduceerd met een spel wat 2 jongens met ons wilden spelen, carrem. In het begin snapte ik er niet zoveel van, maar na een tijdje had ik het wel door, het lijkt eigenlijk wel op biljarten. De twee jongens konden met precieze lijnen en hoeken de muntjes in de hoeken krijgen, maar Jasper en ik bakten er helemaal niets van. Daar konden ze allemaal wel om lachen. Sameere zei dat we over 3 weken vanzelf wel goed in dit spel zullen zijn. Na 2 potjes zijn we gestopt en nog even het terrein wat beter bekeken. Het is ’s avonds nog steeds 27 graden, dus zo in het donker is de temperatuur wel fijn. De eerste indrukken van vandaag leken echt goed en de jongens waren allemaal ook erg leuk. Ik ben benieuwd wat de komende 4 maanden allemaal gaan brengen, maar ik heb er wel vertrouwen in 😊