Working with the boys

Vandaag was de eerste echte werkdag. Om half 8 ontbijten samen met de jongens en na nog wat overleg met Sameera om 9:00 de eerste jongen opgehaald om naar het zwembad te gaan. Deze jongen zit altijd in een rolstoel en hij heeft spasme aan zijn benen. In het water kon hij met behulp van een flexibeam en wat ondersteuning van een van ons redelijk ontspannen op zijn rug liggen en het lukte hem om voorwerpen van een ondiepe bodem op te ‘duiken’. Hij vond het super leuk om te zwemmen en hij kan in het water veel meer vrij bewegen dan dat hij normaal in zijn rolstoel kan. Hij was ook super enthousiast, dus het geeft een goed gevoel om iets te kunnen doen wat de jongens zo blij maakt.  In totaal met 5 jongens gezwommen die allemaal heel verschillend waren. Het was voor de eerste keer nog ontdekken welke hulpvraag de jongens hebben, maar nu na de eerste keer lukt het beter om een concreet werkpunt te formuleren om hier de komende tijd aan te gaan werken. Het weer was een beetje wispelturig, dus één keer het zwembad weer uitgesjeesd omdat het heel hard begon te regenen. Regen is hier net als de winter, dus als het een paar spettertjes begint te regenen gaan ze allemaal meteen naar binnen. Sommige jongens kunnen redelijk engels, maar sommigen ook geen woord. Dat maakt de individuele communicatie met sommigen best lastig, maar met handen, voeten en voorbeelden lukt het redelijk goed om oefeningen te doen en duidelijk te maken wat de bedoeling is. Het initiatief om activiteiten te ondernemen moet wel echt vanuit onszelf komen hebben we gemerkt, anders blijven de jongens gewoon lui op hun kamer zitten. Het wordt dus een hele uitdaging om initiatief nemen te ontwikkelen. Games to develop thinking zijn spelletjes waarin de jongens hun hersenen, voornamelijk korte- en lange termijn geheugen, trainen. Sommige jongens hebben hier heel veel moeite mee en vergeten binnen een paar seconden alweer wat ze zojuist hebben gezien of opgeschreven. Op donderdagmiddag met een groep boys aan de slag gegaan met geheugenspelletjes in de vorm van een bewegingsactiviteit. Ik merk wel dat ik nog veel moet nadenken over eigenlijk simpele dingen die jongens in een rolstoel niet kunnen. Bijvoorbeeld in een geheugenspel wat ze speelden waarin ze bepaalde bewegingen uit moesten voeren bij de bijbehorende cijfers die genoemd werden. I didn’t say stop! Zei ik toen ze hun armen omhoog moesten doen. Hier werd wel heel gniffelend op gereageerd, omdat het voor de rolstoelers wel erg lastig is om vooruit te bewegen zonder hun armen #oepsie. Deze activiteiten waren heel leuk om te geven en de jongens moesten allemaal erg hun best doen om de bewegingen te kunnen onthouden. Een goede training dus en ook nog eens heel gezellig met de groep. ’s Middags de eerste groepstherapie met bijna alle jongens gehad. Het thema motivatie geïntroduceerd door middel van een samenwerkingsactiviteit. Wat voor invloed heeft het op de groep als sommige jongens helemaal niet gemotiveerd zijn terwijl anderen juist heel gemotiveerd zijn? Sameere ingeschakeld als vertaler om het duidelijker te maken voor de jongens. Ik vond het best spannend om voor de eerste keer voor de hele groep te staan, maar de jongens waren allemaal enthousiast en dat maakte het een stuk makkelijker. De tweede activiteit was een vorm van stoelendans waarin de jongens zelf de muziek mochten maken met hun trommels. Hier houden ze heel erg van en er werd zelfs gedanst over het veld. Super leuk! :D ’s Avonds filmavond gehouden bij Jan en Helene. Ik had een film gedownload van netflix en zij hadden de chips en biertjes geregeld. Was heel gezellig en lekker in de kamer met airco gezeten. Vrijdag en zaterdag was weer vrij, dus vrijdagochtend de bus gepakt naar het dorpje Galle. De bus zat stampvol, dus gezellig tussen alle mensen in het smalle gangpad gestaan. Gelukkig zijn de mensen hier wel een stuk kleiner, dus dat was niet zo heel erg. Na een tijdje wel lekker kunnen zitten bij het open raampje, dat is toch echt wel beter. In Galle staat een Dutch fort, dit is een fort wat Portugezen hebben gebouwd en Nederlanders hebben het later uitgebreid. Het staat precies langs de kust in Galle wat weer een prachtig uitzicht geeft over de oceaan als je over het fort loopt. Heel interessant om langs te lopen en te bekijken! ’s Middags echt heerlijk gegeten bij een hotel restaurant waar je ook weer een bjoetiful uitzicht had. De meiden die bij het andere project in Sri lanka zitten waren in de buurt en daarom de bus gepakt naar Hikkaduwa. Dit is een paar dorpjes verderop omhoog langs de kust. In Hikkaduwa deze 4 meiden gemeet en bij een super leuk strandtentje cocktails gedronken en bijgekletst. ’s Avonds naar een techno feestje geweest met z’n allen en na de tijd bij een tentje overheerlijke rotti gegeten. In een prima hotel geslapen heel dichtbij. De muziek was ook nog zeer goed te horen in het hotel, dus we konden nog tot de vroege ochtend uurtjes mee genieten vanuit ons bed. Om 9 uur zaten we beneden met z’n allen weer aan het ontbijt. Vers fruit, een vers fruitsapje, kopje koffie, scrambled eggs en zelf brood roosteren was echt een heerlijk ontbijtje. De meiden van het andere project home of hope wilden graag naar het strand, dus toen zijn we weer opgesplitst. Jasper en ik hebben een tuktuk gepakt richting het tsunami museum. De tuktukchauffeur had van alles te vertellen en hij vertelde ook over een schildpadden opvang. Hier reden we toch langs, dus hier uitgestapt en de schildpadden bekeken. Er waren hele kleintjes, maar ook echt mega grote, dus dat was super leuk om te zien. Ook waren er enkele grote schildpadden die een arm of been misten, deze zijn dan binnen gebracht door vissers. In de opvang worden ze getraind tot ze weer zelfstandig kunnen duiken en zwemmen en als dat lukt worden ze weer vrijgelaten. Er was zelfs een albino schildpad. Hierna verder gelopen naar het tsunami museum. Dit was een klein gebouwtje met heel veel foto’s en informatie aan de muur over het tsunami in 2004. Super indrukwekkend om te zien en wat voor impact het heeft achtergelaten in dit land. Er is destijds ook een trein ontspoord waar 1700 mensen zijn omgekomen en slechts 10 mensen dit hebben overleefd. Onder deze 10 mensen waren ook 2 kleine kindjes van 2 jaar. Sameere vertelde dat deze 2 kinderen de zoon en dochter zijn van Dayalal, een medewerker uit Hellabeem. Hij is zijn vrouw wel verloren bij dit treinongeluk. Veel mensen hier in de buurt hebben wel een bekende of familielid die ze zijn verloren bij dit tsunami, ook Sameere is zijn toenmalige vriendin verloren. Erg heftig en indrukwekkend deze foto’s, maar wel mooi om gezien te hebben. Een local vertelde over een ‘moonstone’ mijn in de buurt, als we tijd hadden was dit ook leuk om langs te gaan. Tijd zat, dus de tuktuk chauffeur had ons daar zo gebracht. Een vrouw gaf een rondleiding en vertelde stap voor stap wat er allemaal gebeurd moest worden met de stenen. Eerst wordt er een grote emmer met zand uit een 20 meter diepe mijn gehaald. Vervolgens wordt dit zand gezeefd in water en blijven de stenen over. Deze worden vervolgens geschuurd, gepolijst en gemaakt tot een sieraad. Uiteindelijk verkopen ze alles in de shop, een soort juwelier met al hun eigen stenen. Ik heb nog een heel mooi kettinkje gekocht van garnet (granaat) and white sapphair (saffier) stenen. Het pinnen lukte niet, dus met die mevrouw en de tuktuk chauffeur heen en weer naar de bank geweest om geld te halen. De mevrouw sprak goed engels, dus gezellig met haar gekletst over vanalles in de tuktuk. Toen het betalen eindelijk gelukt was bracht de vriendelijke tuktuk chauffeur ons richting het treinstation in Hikkaduwa. Hij kwam zelf ook uit Hikkaduwa en we kwamen precies langs zijn huis. Hij reed al wat zachter bij zijn huis en zijn familie kwam meteen naar buiten toen hij er was. Een vriendelijke oude opa met zo’n prachtige geen tanden lach, zijn oude moedertje, twee kinderen die ons alleen maar lachend aanstaarden en zijn vrouw. Zijn vrouw zei meteen dat we binnen moesten komen en de tuktukchauffeur vroeg of we kokosnoot wilden drinken. Voor een echt antwoord was hij z’n tuktuk al uit gestapt, dus wij braaf naar binnen en daar op twee stoeltjes gaan zitten. Die kinderen vonden het helemaal prachtig geloof ik, want die zaten alleen maar luid breed te lachen. De tuktuk chauffeur kwam met twee kokosnoten aan om op te drinken. Ondertussen waren er ook al koekjes gebracht en de moeder had ons een plaatselijke delicatesse gegeven. Geen idee wat het was, maar het smaakte opzich best lekker. De rice with curry wel heel beleefd geweigerd, want die wil je hier echt niet eten met al die pepers. Toen ik vroeg of je de kokos uit de kokosnoot ook kan eten i.p.v. alleen drinken werden de kokosnoten meteen opengemaakt en hadden we heel wat kokos om te eten. Na een half uur eindelijk alles op en toen ging het ritje in de tuktuk weer verder. Zijn dochter belde nog om te zeggen dat ze het zo leuk vond om ons ontmoet te hebben. Was wel heel grappig om zo binnen uitgenodigd te worden, want dat ben je in Nederland echt niet gewend. De meeste mensen zijn hier echt super aardig en gastvrij en willen je van alles laten zien. ’s Avonds naar Hangtime gegaan om te eten en hier zat een Nederlands stel uit Limburg naast ons. Gezellig met hen gegeten en hun enthousiaste verhalen gehoord over het mooie Sri Lanka 😊